Vanavond krijgen we spinazie à la carte

Onze jongens zijn goede eters. Maar na het lezen van deze blog geloof je dat niet meer. Vanavond eten we namelijk spinazie. Ooit lepelden ze gewoon heel enthousiast hun bordje groen krachtvoer leeg. Na een periode geen spinazie te hebben gegeten – iets met eten van het seizoen – weigerden ze. “Wat is DIT?”, klonken twee Micky Mouse stemmetjes in koor, boven een dampend bord volkoren pasta met spinazie en zalm en andere heerlijkheden die ze ineens niet meer op hun netvlies hadden. Ze zagen alleen maar groen. En daar aten ze keurig omheen. Sindsdien eten we zeker nog spinazie, maar in verschillende vormen. Wij gekookt, zij rauw. Want rauw eten ze het namelijk wel.

Goed, spinazie dus vanavond. Ik ben moe en knorrig en zie naast ons eigen menu op tegen het schillen van aardappelen, maken van een salade en al die andere keukenhandelingen die het leven soms zwaar maken. Dus: familieberaad. De jongste is er snel uit, maar ja, zijn menu wil de oudste natuurlijk niet. Want een omelet maak je met ei en dat is nou net één van die weinige dingen die hij niet door zijn keel krijgt. De oudste wil wel stamppot, waar de jongste weer geen zin in heeft. In plaats van twee bergen, zie ik er inmiddels drie op mijn pad verschijnen.

Mijn moederlijke blik zegt waarschijnlijk genoeg, want de oudste zoekt al aardappelen en de jongste valt een paprika aan op de snijplank. Ik ga voor mijn man en mij aan de slag en probeer ervoor te zorgen dat we op z’n minst tegelijk aan de dis kunnen schuiven.

Vanavond eten we dus tot ieders volle tevredenheid spinazie. Spinazie met ui, knoflook, paprika, rijstnoodles, sesamzaad en sojasaus uit de wok, omelet met groenten, kaas en spekjes uit de oven met rauwe spinazie ‘on the side’ en stamppot rauwe spinazie met spekjes. Héérlijk.